Dat ik hier loop...

Mijn naam is  Gerdo en ik begeleid een statushouders gezin uit Syrië. Het gezin bestaat uit vader(Ali), moeder(Fatima) en 4 jongens in de leeftijd van 10 t/m 16 jaar. Ik ondersteun hen bij/in alles waar ze tegen aan lopen tijdens de inburgering. Dat varieert van het meegaan naar het ziekenhuis en het doornemen van de post tot het bemiddelen in het contact met organisaties als de gemeente Goirle, school, de Leystromen, VOAB en de Zwemschool. Alles met de bedoeling dat ze dat op termijn zelf kunnen en mij niet meer nodig hebben. Ik liep laatst met Ali samen over de Hovel toen hij in het Arabisch iets insprak op google Translate. Hij zei (vertaald): “ik ben trots dat ik hier naast jou loop”. Ik was sprakeloos en blij.

Als beroepsmilitair zag ik in Bosnië en Afghanistan wat geweld en oorlog teweeg brengt. Onschuldige mensen hebben niets meer en kunnen eigenlijk nog maar één kant op: weg uit hun land naar een vrije en betere wereld. Door mijn vrijwilligerswerk kan ik die mensen helpen bij het opbouwen van hun nieuwe leven.

Ik merk dat ik erg gelukkig word als ik voor anderen iets kan doen. De dankbaarheid die je krijgt voor wat je voor ze doet, terwijl het vaak om de kleinste dingen gaat. Daarnaast is het geweldig om te zien dat ze stappen maken en blij zijn met al jouw advies, ondersteuning en dat je überhaupt de tijd neemt om dat te doen. Ik ga altijd met plezier naar het gezin toe en kom vaak nog blijer terug.

Ik zou tegen anderen over vrijwilligerswerk willen zeggen: Doen!! gewoon doen! of in sportjargon: “niet lullen maar poetsen”. En mocht het onverhoopt niet bevallen, wat ik niet verwacht, dan kun je altijd nog stoppen of op zoek naar beter passend vrijwilligerswerk want het moet ook voor de vrijwilliger leuk blijven.