van angst naar kracht

Angst omgezet naar kracht Angst omgezet naar kracht Angst omgezet naar krachtEen paar jaar geleden, het zal rond 2016 zijn geweest, zat ik op een avond alleen thuis op de bank. Het journaal stond aan. Hierop was te zien hoe mensen in Nederland met fakkels en dranghekken protesteerden tegen de komst van vluchtelingen in hun dorp. Ze klonken boos en bang en ze vertelden dat hun kinderen gevaar liepen als die vreemdelingen bij hun in het dorp zouden komen wonen.Ik keek met grote ogen toe. Een mengeling van gedachten golfde door me heen. Bang voor wat dit betekende, verdrietig voor al die mensen die klem kwamen te zitten en boos op mezelf omdat de angst grip op me kreeg. Mijn kinderen waren ook klein…Maar ik wilde niet bang zijn en al helemaal niet voor mensen die ik nog helemaal niet kende. Ik wist inmiddels, dit is angst voor het onbekende, een irrationele angst die geen grip op me mocht krijgen. Ik sliep onrustig.De volgende dag heb ik de gemeente gebeld om te vragen hoe in ons dorp vluchtelingen werden geholpen. Ik werd verwezen naar de Werkgroep Opvang Statushouders, een groep betrokken burgers die samen een steunpunt vormden voor de statushouders die zich in ons dorp zouden vestigen. Binnen een maand ging ik met Liesbeth van ContourdeTwern kennismaken bij een gezin die al een paar maanden in Goirle woonden. De bedoeling was dat ik 1,5 jaar bij het gezin zou helpen met het thuis raken in Goirle, helpen bij de post te beatwoorden en de ouders wegwijs te maken in het onderwijs van hun kinderen en al die andere dingen die op je af kunnen komen als je in Nederland woont. Uiteindelijk heb ik dit 5 jaar gedaan eer ik naar een ander gezin toe ging om ook daar weer te helpen met wat er nodig was.In de tussentijd maakte ik kennis met andere vrijwilligers die zich inzetten voor dorpsgenoten met hulpvragen. De formulierenbrigade, taalcoaches, en andere maatschappelijk begeleiders. Ik leerde veel over alle regelgeving in Nederland die vluchtelingen en andere inwoners omgeven, het sociaal vangnet, de onmacht van mensen die de taal nog niet spreken en de cultuur nog niet kennen en de professionals, docenten, monteurs, casemanagers, en al die anderen die vanuit hun werk in contact komen met onze multiculturele medelanders.Het was nieuw, leuk, frustrerend, leerzaam maar nooit eng. Ik voel me vooral dankbaar naar de mensen die me hun zorgen en vragen toevertrouwden. Die me altijd welkom heetten met eten, drinken en warme interesse. Die er alles voor wilden doen om een goed thuis te creëren. Die er letterlijk àlles voor over hadden gehad om hier te komen.Ik ben blij dat ik als vrijwilliger betrokken ben bij de anderstaligen in Goirle. Ik slaap rustig in de wetenschap dat ik vrienden heb die, mocht het nodig zijn, me zouden kunnen uitleggen alles wat ik niet begrijp van een andere cultuur, mocht ìk een keer moeten vluchten. Fiets ik door mijn dorp en zie ik iemand die ik niet ken? Dan groet ik, in de hoop dat diegene zich geborgen en thuis voelt in Goirle en Riel. Dat is fijn voor hun, en fijn voor de mensen die hier al woonden. Om samen te kunnen dragen, moeten we wel elkaars handen durven vastpakken. Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! FacebookTwitterLinkedInWhatsappForward ​​